Historia
NZOZ Ośrodek Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych powstała dzięki inicjatywie rodziców
zrzeszonych w Kole Pomocy Dzieciom o Niepełnej Sprawności Ruchowej rozumiejących potrzeby
środowiska, w którym brak było specjalistycznej placówki mającej na celu zapewnienie dzieciom
niepełnosprawnym wieloprofilowej rehabilitacji.
W kwietniu 1988 roku, dzięki współpracy osób indywidualnych, organizacji i instytucji, które
połączyła troska o los drugiego człowieka, ośrodek rozpoczął działalność w ramach Zespołu Opieki
Zdrowotnej w Stalowej Woli. Dnia 30 maja 2000 roku, w sytuacji zagrożenia likwidacją placówki
prowadzenie Ośrodka przejęło Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej
SZANSA. Stowarzyszenie zawiązali pracownicy Ośrodka Rehabilitacji i rodzice dzieci
niepełnosprawnych z terenu Stalowej Woli i okolic.
Obecnie
Ośrodek działa w oparciu o dobrze przygotowaną, profesjonalną kadrę , gotową do wszelkich zmian i
innowacji, otwartą na wszelkie nowości i dobrze wyposażoną bazę dydaktyczną i rehabilitacyjną.
Placówka posiada szeroki wachlarz oferty rehabilitacyjnej, edukacyjnej, rewalidacyjnej oraz
opiekuńczej. Zajęcia prowadzone są indywidualnie, zgodnie z potrzebami i programem
terapeutycznym lub grupowo, co m.in. integruje dzieci i uczy interakcji społecznych .Zajęcia prowadzi
zespół specjalistów: fizjoterapeuci, oligofrenopedagodzy, surdopedagog, tyflopedagog, psycholodzy,
logopedzi, terapeuci zaburzeń integracji sensorycznej
W celu zaspokojenia potrzeb podopiecznych Ośrodka Rehabilitacji realizowane są:
– rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego
– realizacja obowiązku szkolnego w placówce rewalidacyjno – wychowawczej.
– wychowanie przedszkolne
– wczesne wspomaganie rozwoju dzieci zagrożonych niepełnosprawnością
i niepełnosprawnych
Na pobyt dzienny przyjmujemy do ośrodka osoby z wielorakimi niepełnosprawnościami, często
niepełnosprawne intelektualnie w stopniu umiarkowanym, znacznym lub głębokim połączone z
niepełnosprawnością ruchową lub sensoryczną, co bardzo ogranicza samodzielność naszych
wychowanków, percepcję, wyrażanie się i możliwości z tym związane. Dla tych osób komunikacja i
kontakty z innymi ludźmi są sprawami najtrudniejszymi i determinują sposób ich życia.